De stripreeks De Sluis, uitgegeven door Saga, voert ons mee naar een klein dorpje in Zuidwest-Frankrijk in de jaren 1950, waar donkere geheimen en collectieve paranoia het dagelijks leven beheersen. Philippe Pelaez en Gilles Aris creëren in deze strip een spannende en psychologisch complexe thriller, waarin het idyllische landschap van de Lot contrasteert met de duistere realiteit van de personages. Dezelfde sfeer en intriges vinden we terug in een andere strip van Peleaz is Dans mon Village on mangeait des chats, hopelijk krijgen we die ook in vertaling.

Een Plaats van Inspiratie en Duisternis

Het dorp Douelle, waar Pelaez zijn inspiratie vond, lijkt in eerste instantie onschuldig, een typisch Frans dorp vol rustieke charme. Maar achter de stenen muren en smalle straatjes schuilt een gemeenschap die met angst en vooroordelen omgaat met hen die afwijken van de norm. Octave, de zoon van een eclusier, is zo’n buitenstaander. Fysiek en mentaal anders dan de rest, wordt hij gezien als de ideale zondebok wanneer er meerdere vrouwen in de buurt van de sluis verdrinken.

Pelaez’ ervaring met het Zuid-Franse landschap helpt om het verhaal te aarden in de realiteit. Hij kent Douelle goed, een plaats die zijn verbeelding voedt, en dit geeft het verhaal een authentieke en indringende sfeer. Toch blijft het geen puur realistische vertelling: de echo’s van Victor Hugo's Notre-Dame de Paris zijn sterk aanwezig, met Octave als een moderne Quasimodo, en Fanette, de enige die hem verdedigt, als een nieuwe Esmeralda.

Een Plaats voor Marginalen

Net zoals in zijn eerdere werk richt Pelaez zich op personages die aan de rand van de maatschappij staan. Octave, een "fils de Boche", draagt het stigma van zijn geboorte, geboren uit een verkrachting door een Duitse soldaat. De psychologische gevolgen van de oorlog zijn voelbaar in elk aspect van zijn leven. Net zoals in de echte geschiedenis, waarin kinderen van collaborerende moeders werden buitengesloten, ervaart Octave de wreedheid van zijn gemeenschap, die hem zonder reden als schuldig beschouwt.

Aris’ tekenstijl versterkt deze psychologische spanning door zijn gebruik van schaduwen, sombere kleuren en strakke composities. De gezichtsuitdrukkingen van de personages, de claustrofobische smalle steegjes en de imposante aanwezigheid van de sluis maken de strip visueel beklemmend. Het contrast tussen het zonovergoten landschap en de duistere onderstromen van het verhaal doen denken aan het werk van Giono en Pagnol, maar de toon is onmiskenbaar harder en somberder.

Fictie en Werkelijkheid Vermengd

Het spel van fictie en werkelijkheid is een ander kenmerk van De Sluis. Terwijl Douelle een echte plek is, gebruikt Pelaez de omgeving om een universeel verhaal te vertellen over menselijke wreedheid en het mechanisme van de collectieve schuld. De dorpelingen vormen samen een meedogenloos systeem waarin individuele fouten worden vergroot tot collectieve hysterie. Door de ogen van de jonge inspecteur, die zelf verstrikt raakt in de intriges van het dorp, worden we als lezers geleid door een doolhof van verdachten en verkeerde aanwijzingen, tot de uiteindelijke onthulling ons laat zien dat niemand echt onschuldig is.

Conclusie: Een Duister Pareltje

De Sluis is een meeslepende strip die zowel visueel als narratief indruk maakt. Het verhaal speelt met literaire en filmische verwijzingen, van Victor Hugo tot Jean Giono, maar het blijft diepgeworteld in een eigen, unieke wereld. Het samenspel tussen de scherpe, realistische dialogen van Pelaez en de expressieve tekeningen van Aris maakt dit een onvergetelijke leeservaring. Fans van psychologische thrillers en donkere, rurale verhalen zullen volop genieten van deze unieke stripreeks die de vraag stelt: hoe snel wordt de buitenstaander de schuldige in een samenleving die zichzelf wil beschermen tegen het onbekende?

Ervaar " De Sluis" —durf jij de duisternis van dit kleine Franse dorpje te betreden?