De Franse Nancy Peña, geboren in 1979, begon haar carrière als docent Toegepaste Kunst voordat ze zich volledig toelegde op illustratie en striptekenen. In samenwerking met scenariste Blandine Le Callet creëerde ze vanaf 2013 de vierdelige stripreeks Medea, die in 2019 werd afgerond en werd uitgegeven door Casterman.

In 2024 bracht Lauwert Uitgeverij de complete reeks uit in het Nederlands. Deel 4 bevat enkele extraatjes, en exclusief voor Stripweb is er een unieke interviewbijlage toegevoegd!

Kunt u zich kort voorstellen aan degenen die nog niet bekend zijn met uw werk? Hoe bent u begonnen in de stripwereld?

“Ik ben Nancy Peña, stripauteur en kinderboekenillustrator. Mijn liefde voor strips begon dankzij mijn vader, die albums uit de jaren 1950 verzamelde, vooral uit de Amerikaanse Gouden Eeuw, met namen als Milton Caniff en Will Eisner.

Mijn artistieke reis startte met documentaire studies in het atelier van Catherine Escudié, een graveur. Deze ervaring, samen met mijn passie voor lijntekenen en zwart-witillustraties, heeft mijn stijl sterk beïnvloed.

Hoewel ik een graad in Toegepaste Kunst behaalde met het idee leraar te worden, tekende ik tegelijkertijd mijn eerste album, Le Cabinet Chinois. Dit project werd opgepikt door Vincent Henry, die net zijn uitgeverij La Boîte à Bulles oprichtte. Dankzij hem kreeg ik de kans mijn vak te leren en mijn eerste werk te publiceren.

Kort daarna besloot ik het lesgeven achter me te laten en me volledig te richten op mijn passie: tekenen.”

Medea is een van de beroemdste tragische personages uit de Griekse mythologie. Wat trok u aan in het idee om haar verhaal opnieuw te vertellen en wat onderscheidt jullie interpretatie van eerdere versies?

PEÑA: 

“Dat is eigenlijk een vraag voor Blandine Le Callet, een specialist in monstruositeit in de oudheid en vertaler van Seneca’s Medea. Blandine heeft verschillende versies van deze mythe op een meesterlijke manier gecombineerd om een diep menselijke Medea tot leven te brengen. Deze complexe figuur, zowel geleerd als tragisch, verweeft thema’s zoals vrijheid, vrouw-zijn in een antieke wereld, machtsspelletjes en het gebruik van overtuigingen.

Mijn eigen kennismaking met deze wereld komt uit de verhalen die mijn vader, een kenner van de Grieks-Romeinse mythologie, me vertelde. Daarnaast ben ik een grote liefhebber van symbolistische gravures en schilderijen, evenals de esthetische beweging van de negentiende eeuw in Engeland. Medea wordt daar vaak afgebeeld als een krachtige, maar verontrustende vrouw.

Ik denk bijvoorbeeld aan de interpretaties van Medea door Alfons Mucha en John William Waterhouse, of aan Hygieia van Gustave Klimt. Deze werken hebben me enorm geïnspireerd bij het ontwikkelen van mijn eigen versie van Medea.”

Hoe verliep uw samenwerking met Blandine Le Callet voor Medea? Wat was uw
creatieve inbreng bij het ontwerpen van de personages en het universum?

“Het mythische aspect van het verhaal en het feit dat Kolchis zelfs voor de oude Grieken een legendarisch koninkrijk was, boden veel ruimte voor mijn verbeelding. Geïnspireerd door het negentiende-eeuwse eclecticisme dat mij dierbaar is, heb ik elementen uit verschillende culturen — Perzisch, Assyrisch, Grieks en Egyptisch — gecombineerd om de wereld en cultuur van Medea vorm te geven.

Ik heb vooral twee boeken geraadpleegd: La Grammaire de l’Ornement van Owen Jones en L’Art du Costume van Friedrich Hottenroth. Beide werken verzamelen motieven en objecten uit verschillende periodes en bevatten een zekere mate van herschepping.

Voor negentiende-eeuwse kunstenaars was het pittoreske — dat de verbeelding prikkelt — vaak net zo waardevol als historische feiten. Dat idee inspireerde me enorm!”

Twee inspiratiebronnen voor Medea: het boek Grammar of Ornament uit 1856, ook in het Frans verschenen, van Owen Jones en Medea door Willy Pogány uit 1920.

In Medea zien we het personage op verschillende leeftijden, van haar kindertijd tot bejaarde versie. Wat vond u de grootste uitdaging bij het weergeven van zo’n complex personage?

“Blandine en ik hebben ons voor Medea laten inspireren door twee belangrijke bronnen: Grammar of Ornament uit 1856 van Owen Jones, ook in het Frans verkrijgbaar, en Medea van Willy Pogány uit 1920. Deze werken hielpen ons de wereld vorm te geven waarin Medea opgroeit en haar uiterlijk te laten evolueren.

Het verhaal bevat belangrijke fases uit het leven van een vrouw, zoals haar eerste menstruatie en de overgang van een kindertuniek naar een lange jurk. Ik gebruikte subtiele details om deze evolutie zichtbaar te maken, zoals veranderingen in haar kapsel, een witte streep in haar haar of een rimpel.

De kleurkeuze speelde ook een cruciale rol. De overgang van een gouden, stralende kindertijd naar een donkerdere volwassen wereld helpt de lezer de fases in het verhaal beter te begrijpen.”

Er zijn veel intrigerende visuele elementen in Medea, zoals de manier waarop u rook en slangen afbeeldt. Kunt u uitleggen hoe u deze grafische keuzes hebt gemaakt en wat ze symboliseren?

“Blandine heeft ervoor gekozen om geen magie in Medea op te nemen. In plaats daarvan gebruikt Medea haar kennis en de goedgelovigheid van haar tijdgenoten om haar doelen te bereiken, wat haar neerzet als een geleerde vrouw. De slang vertegenwoordigt haar innerlijke waanzin en symboliseert de vreemde, bovennatuurlijke kant van de mythe.

Grafisch gezien gaf dit me de vrijheid om minder realistische elementen te gebruiken, puur als esthetische keuze en om mijn favoriete referenties tot leven te brengen. De kronkelingen van art nouveau en de Medea van Willy Pogány, met haar rokende bekken, inspireerden me enorm.

Daarnaast helpen rook en slangen me om het oog van de lezer te sturen door paginagrote spreads en overgangen tussen kaders, waarbij het landschap zich voortzet van pagina tot pagina.”

Hoe hebt u de ontwikkeling van werelden en culturen in Medea benaderd?

“Ik heb eerder verteld over de visuele referenties die gebruikt zijn om de grafische wereld van Kolchis te ontwerpen. Deze wereld moest er barbaars en exotisch uitzien vanuit het perspectief van de Griekse wereld die in Medea wordt weergegeven.

Blandine en ik wilden een sterk contrast creëren tussen de kleurrijke, barokke cultuur van Kolchis en het veel soberdere, witte en overzichtelijke Griekenland. Voor Griekenland lieten we ons inspireren door het klassieke Griekenland, wat natuurlijk een anachronisme is, maar het versterkt de tegenstelling tussen beide werelden.”

Medea lijkt stilistisch anders dan uw eerdere werken, zoals Le Chat du Kimono. Kunt u iets vertellen over de evolutie van uw stijl en hoe het werken aan Medea uw artistieke reis heeft beïnvloed?

“Wanneer ik mijn verhalen uitschrijf, werk ik tegelijkertijd aan het scenario en de tekeningen. Mijn gebruikelijke tekenstijl is sterk verbonden met de geschreven lijn: een pennenstreek met kadrering op menselijke hoogte.

Voor Medea nam ik echter een andere rol aan, meer als illustrator en regisseur. Ik werkte met cinematografische kadrering en grootschalige decors, wat een meer filmische benadering vroeg. Bovendien moest ik ruimte overlaten voor kleur, waardoor mijn stijl evolueerde naar duidelijke zwarte vlakken, hoewel ik nog steeds veel ‘krabbel’.

Deze aanpak stimuleerde me om complexere composities en een realistischere weergave te verkennen, een duidelijke stap verder dan mijn eerdere werk zoals Le Chat du Kimono.”

hieronder het tot stand komen van een pagina van schets tot eindresultaat.

 

U hebt een zeer divers oeuvre, variërend van strips tot illustratie en decoratief
ontwerp. Waar richt u zich op dit moment graag op en wat zijn uw plannen voor de toekomst?

Blandine en ik willen heel graag weer samenwerken en we bespreken momenteel verschillende aanknopingspunten voor albums. Na Le Chat du Kimono ben ik een album aan het voorbereiden dat terugkeert naar zwart-wit, over de geschiedenis van mijn Spaanse familie en herinneringen. Maar
het leeuwendeel van mijn werk is momenteel erg belangrijk en laat weinig ruimte over voor meer persoonlijke projecten!”

Hieronder andere werken van Nancy PEÑA

 

Hoe is Medea tot nu toe ontvangen en wat hoopt u dat de lezers zullen meenemen uit deze hervertelling van de klassieke mythe?

 “We hebben veel positieve reacties gekregen, vaak met diepgaande en inzichtelijke opmerkingen van lezers, wat ons ontzettend blij maakt. Ik denk dat het album goed is ontvangen en ook echt is beleefd door het publiek.

De verschillende vertalingen van het album zijn ook een teken van succes. Mythen spelen vandaag de dag nog steeds een belangrijke rol in ons leven, vaak zonder dat we ons ervan bewust zijn. Ik hoop dat lezers vooral het hedendaagse aspect van deze mythe zullen begrijpen en ervaren.

Mythen zijn immers een smeltkroes van universele verhalen die voortdurend opnieuw worden verteld, gecombineerd en uitgevonden. Ze helpen ons de wereld beter te begrijpen en te interpreteren door thema’s en ideeën te verbinden en met elkaar te vergelijken.”