Vanaf 1 januari 2025 valt Hergé’s iconische creatie Kuifje, samen met andere klassieke werken, in het publieke domein in de Verenigde Staten. Het 95-jarige stripfiguur is nu vrij te reproduceren en aan te passen, maar dit geldt alleen voor de oorspronkelijke zwart-witversie van Kuifje in het Land van de Sovjets uit 1929. De kenmerkende oranje kuif van Kuifje blijft beschermd, evenals alle latere versies van het personage. Toch zijn we ervan overtuigd dat er al enkele artiesten hiermee klaar zijn en we een soortgelijk Kuifje album of andere merchandise mogen verwachten. Deze is artiest is er alleszins klaar voor.
The big Lie, via Kickstarter.
meer info hier:
Net zoals bij Mickey Mouse, waarvan alleen de zwart-witfilms in het publieke domein vielen, opent dit mogelijkheden voor nieuwe creaties, maar met strikte beperkingen. Voor Popeye geldt hetzelfde: hoewel hij nu zonder rechten in de VS mag worden gebruikt, mogen zijn superkrachten door spinazie pas vanaf 1932 worden opgenomen in nieuwe werken. Dit toont aan hoe specifiek de regels rond het publieke domein kunnen zijn.
In Europa blijven de werken van Hergé beschermd tot 2053, 70 jaar na zijn overlijden in 1983. Tintinimaginatio heeft ook al plannen om tegen dan een nieuw album uit te brengen.
Naast Kuifje en Popeye zijn er talloze meesterwerken uit 1929 die in de VS rechtenvrij worden. Dit omvat literatuur zoals Le Bruit et la Fureur van William Faulkner, L'Adieu aux Armes van Ernest Hemingway en films van Alfred Hitchcock. Ook muziek van Maurice Ravel, zoals Boléro, en werken van Virginia Woolf worden vrij toegankelijk.
Hoewel Kuifje in Europa nog tientallen jaren beschermd blijft, biedt de huidige overgang in de VS kansen voor creatieve projecten en nieuwe interpretaties. Net zoals bij eerdere gevallen, zoals Winnie the Pooh, kunnen fans en makers op nieuwe manieren met deze tijdloze personages aan de slag gaan.
In 1898 verscheen het eerste album van Tintin-Lutin, een collectie korte verhalen voor kinderen gemaakt door Benjamin Rabier en Fred Isly. Het verhaal volgt de streken en capriolen van een jonge jongen genaamd Tintin-Lutin, zoals beschreven in de introductie:
"Ça ! c'est Tintin, oui, c'est Tintin-Lutin, De son vrai nom il s'appelle Martin, Mais sa maman lui donna ce surnom : Car c'était un véritable démon, Un diablotin remuant et peu sage ; Du reste, ça se lit sur son visage."
Dit personage had een onstuimig karakter dat in contrast staat met de rustige en gedreven held van Hergé. Hergé heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij bewondering had voor Benjamin Rabier en dat diens werk hem inspireerde.
Hieronder enkele visuele voorbeelden:
Pagina 26 van het album: Deze illustratie toont het speelse en ondeugende karakter van Tintin-Lutin.
De cover van het album: De stijl en thematiek vormen een duidelijke inspiratiebron voor Hergé.
Deze vroege invloeden laten zien hoe Hergé elementen uit eerdere creaties transformeerde tot een volledig uniek en iconisch personage dat de tand des tijds heeft doorstaan.