Na de absurde humor van Georges Clooney en het hilarische Jean Doux en het mysterie van de slappe diskette, verrast Philippe Valette vriend en vijand met een radicale koerswijziging. In Fossiele Erfenis ruilt hij satire in voor een existentiële en onheilspellende toekomstvisie, verpakt in een adembenemende sciencefictionstrip van bijna 300 pagina’s.

Een reis van 20.000 jaar en een onmogelijke missie

Het verhaal opent als een echo van The Road van Cormac McCarthy: een oude man met littekens en omzwachtelde handen trekt samen met een elfjarig meisje, Nova, door een onherbergzaam woestijnlandschap. Hun doel: het wrak terugvinden van een ruimteschip dat duizenden jaren eerder van de Aarde vertrok.

Die oude man is Reiz, een van de vier wetenschappers die in het verleden aan boord gingen van de Erfenis, een gigantisch schip op weg naar de planeet Geminae – de enige bekende exoplaneet geschikt voor menselijk leven. De reis zou twintig millennia duren. Om dat te overleven, dompelen Reiz, Chana, Ryoko en Onye zichzelf onder in biostatische slaap, ontwakend slechts vijf dagen om de 25 jaar. Zo worden ze de beheerders van een missie die de toekomst van de mensheid moet redden.

Maar iets loopt mis. Eeuwen later ontdekken de reizigers dat hun vingertoppen langzaam... fossiliseren. Wat begint als een medische anomalie, ontaardt in onderlinge verdeeldheid, morele dilemma’s en uiteindelijk: een strijd om overleving én betekenis.

Verleden en heden in wisselwerking

Het verhaal springt continu tussen twee tijdlijnen: de huidige tocht van Reiz en Nova op de ruwe planeet en de flashbacks naar het oorspronkelijke ruimteavontuur. Daardoor ontstaat een ritmisch en meeslepend verteltempo dat je als lezer telkens doet verlangen naar de volgende onthulling. Wat is er écht gebeurd aan boord van het schip? En waarom zijn Reiz en Nova de enigen die nog over zijn?

Deze structuur maakt van Fossiele Erfenis een échte page-turner, waarbij menselijke emoties centraal staan: wanhoop, opoffering, schuld, hoop en de drang om iets na te laten.

Een technisch huzarenstukje

Grafisch doet Valette hier iets totaal anders dan in zijn eerdere werk. Hij combineert 3D-modellering van decors en ruimteschepen met handgetekende expressies en personages. Vier jaar werkte hij aan het boek, en dat zie je: de scènes in de ruimte en op de planeet zijn hallucinant mooi, met verbluffende diepte-effecten, lichtval en atmosferische details. De pagina’s zijn eerder vierkant dan rechthoekig, wat bijdraagt aan een benauwende, bijna claustrofobische sfeer.

De personages, hoewel soms wat naïef van lijnvoering, dragen het verhaal met hun overtuigende emoties en onderlinge spanningen. Het boek is een visuele en narratieve ervaring die je onderdompelt in een universum vol vragen zonder makkelijke antwoorden.

Een filosofische ruimte-thriller

Fossiele Erfenis is meer dan een toekomstverhaal: het is een reflectie op kolonisatie, overleving, het recht op voortbestaan en de ethische grenzen van menselijke ambities. Wat ben je bereid op te geven voor de toekomst? Wie mag beslissen over het voortbestaan van een soort? En: verdient de mens überhaupt een tweede kans, nadat hij zijn eigen planeet vernietigd heeft?

Valette stelt deze vragen zonder ze in te vullen. Elk bemanningslid vertegenwoordigt een ander perspectief. En als lezer word je uitgedaagd om zelf morele grenzen te trekken.

Besluit: zeldzaam gedurfd,lang nazinderend

Met Fossiele Erfenis levert Philippe Valette een unieke stripervaring af: ambitieus, gelaagd en verontrustend actueel. De stijl zal niet iedereen aanspreken, maar het boek laat onmiskenbaar een diepe indruk na. Het is een zeldzame combinatie van pure SF, psychologisch drama en ethisch onderzoek. Een boek dat je niet uitleest, maar dat je blijft overdenken.