Met Het serpent brengen Pierre Lemaitre (scenario, naar zijn roman) en Dominique Monféry (tekeningen & kleur) een vlijmscherpe noir die zowel grimmig als geestig uit de hoek komt. Het decor: de jaren 80. De hoofdrol: Mathilde, een zeventiger… én huurmoordenaar. Wanneer haar routine barsten vertoont, rolt een kettingreactie op gang die even onverbiddelijk als vermakelijk is. One-shot, ca. 128 pagina’s maar het leest als een trein.

Waar gaat het over?

1985. Een ogenschijnlijk onschuldige oude dame wacht in haar auto. Enkele pagina’s later blijkt ze een doorwinterde professional die klussen uitvoert voor een oude kennis. Maar haar onvoorspelbaarheid en kleine misstappen beginnen haar opdrachtgevers te verontrusten. Terwijl de druk toeneemt, balanceren we voortdurend tussen kille efficiëntie en wrange humor.

De makers

• Pierre Lemaitre (Goncourt-winnaar) weet zijn droge, pikzwarte humor perfect naar het beeldverhaal te vertalen. Dialogen snijden, timing klopt.

  We kennen deze auteur ook van de stripreeks trilogie Pierre Lemaitre  getekend door de fantastische tekenaar De Metter ( NoBody bij Lauwert).
  
  

   

  Dominique Monféry, afkomstig uit de animatie, kiest voor heldere kadrering, filmische belichting en texturen die de jaren-80-sfeer laten zinderen. Het maakt de lectuur razend vlot, zelfs wanneer het moreel modderig wordt en dit is hier zeker het geval.

Wat vinden lezers & pers?

Lezers prijzen het tempo, de amorele lol en een hoofdpersonage dat je tegen wil en dank blijft fascineren. Recensies benadrukken de mix van zwarte komedie en koele geweldspieken—denk: een knipoog, en dan de uppercut. De combinatie van Lemaitres puntige toon en Monféry’s filmische aanpak zorgt voor een toegankelijke pageturner met bijtende nasmaak. Enkel het einde is wat voorspelbaar en laat de lezer wat op zijn honger zitten.

Uit interviews (samengevat)

In de gesprekken met de makers valt vooral het scherp getrokken contrapunt op: eerst de mens, dan pas de misdaad. Hun mise-en-scène vertaalt dat in beelden: licht en textuur vormen geen decor maar gereedschap om karakter te bouwen—een huid van korrel, een schaduw als moreel spoor. Tegelijk bewaken ze de humor-noir signatuur die de reeks al jaren kleurt: licht vilein, soms wrang, maar altijd dienend aan een helder, strak verteld verhaal. Zo blijft de emotionele kern voelbaar, zonder dat de plot aan scherpte of snelheid inboet.

Waarom vinden we deze strip top?

Omdat dit boek je meteen bij de keel grijpt: een zeventigjarige huurmoordenaar met scheermes-scherpe timing die elke scène laat snijden. Twee vakmensen op kruissnelheid zetten de toon—proza met punch, beeld met ritme—zodat je leest op het tempo van een hartslag. En het mooiste: los te lezen, stevig blijvend. Een afgerond verhaal dat sluit als een koffer… en nog lang na-ijlt.