Met Ik ben een verdwaalde engel keert de Spaanse auteur Jordi Lafebre terug naar zijn intrigerende heldin Eva Rojas — een briljante, bipolaire psychiater die in haar hoofd evenveel stemmen hoort als er twijfels in haar hart leven. Stripweb sprak met Lafebre over zijn fascinatie voor geestelijke gezondheid, sterke vrouwen, en waarom zelfs een moord op een neonazi iets menselijks kan hebben.
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
Sigaret in de mond, glas in de hand, zonder vaste partner: Eva Rojas is geen voorbeeldige heldin. Ze is slim, grillig, overgevoelig, en oneindig menselijk. “Ik wilde het hebben over mentale gezondheid,” vertelt Lafebre. “Het is de ziekte van onze eeuw. Steeds meer jongeren worstelen ermee, de psychiatrische instellingen zitten vol, en antidepressiva behoren tot de meest voorgeschreven medicijnen.”
Eva is tegelijk patiënte en psychiater — een paradox waar Lafebre van smult. “Tijdens mijn research voor het eerste album ontdekte ik de bipolariteit. Die aandoening is narratief zó rijk. Mensen die bipolair zijn, leven met extreme energie en angst, met euforie en duisternis. Ze durven waar anderen aarzelen. Eva is precies dat: enthousiast, ongeremd, vol ideeën — en tegelijk breekbaar. Ze is, kortom, een mens van deze tijd.”
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
De titel Ik ben een verdwaalde engel klinkt poëtisch, maar Lafebre lacht: “Een engel is onschuldig, maar zodra hij in de wereld van mensen belandt, lijdt hij. Dat is João, een verloren engel, een kind dat zijn onschuld verliest. Maar het is ook Eva’s metafoor: een vrouw die haar idealen kwijt is geraakt, maar blijft vechten om te voelen dat ze leeft.”
Zoals steeds met Lafebre is er humor, sensualiteit en een vleugje melancholie. Eva rookt, drinkt, vrijt — en denkt te veel. “Ik wilde geen perfect rolmodel ‘voor de kinderen’. Eva is geen supervrouw, ze is een spiegel. Ze lijkt op mensen die ik ken — en misschien een beetje op mezelf. We, auteurs, zijn voyeurs, observatoren van de mens. Als je me vraagt of ik iets van Eva in me heb: absoluut. Alleen zou niemand dat denken.”
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
Na haar avontuur in de wereld van frauderende wijnboeren duikt Eva nu de donkere onderbuik van Barcelona in: de wereld van het topvoetbal, waar geld, seks en ideologie door elkaar lopen. “Ik hou ervan om lezers mee te nemen naar gesloten milieus,” zegt Lafebre. “De wijnwereld had iets verboden, en het profvoetbal is minstens zo fascinerend — een wereld van macht, geld, en morele grijszones. De grenzen tussen sport, prostitutie en extremisme zijn soms dunner dan we denken.”
Het album opent met de moord op een neonazi. Een bewuste keuze. “Ik was het beu dat thrillers altijd beginnen met een vermoorde vrouw. Dat cliché moest eruit. Dus heb ik een slachtoffer gekozen dat niemand mist. Maar de politie moet haar werk doen, en mijn boodschap blijft duidelijk: fascisten verdienen geen mythisch aura. Ik begin mijn boek met een citaat uit Indiana Jones: ‘Nazis… I hate these guys.’ Dat zegt genoeg.”
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
Eva hoort de stemmen van drie overleden voormoeders: vrouwen die haar raad geven, haar uitkafferen, haar leiden en verleiden. In het tweede deel duikt een vierde stem op: haar overgrootmoeder, streng en scherp. “Iedereen heeft die innerlijke stemmen,” zegt Lafebre. “Ze zijn onze herinnering, onze schuld, ons geweten. Ik wilde dat zichtbaar maken, bijna tastbaar. Eva’s geesten zijn haar bagage — haar familie, haar verleden, haar contradicties.”
In elk nieuw album verdwijnt een stem zodra er innerlijke rust gevonden wordt. “Maar dan komt er altijd een nieuwe bij. Dat is Eva’s queeste: vrede vinden met zichzelf, ook al is dat onmogelijk. Net als in het leven.”
Visueel is Ik ben een verdwaalde engel typisch Lafebre: rijk aan details, levendig, zintuiglijk. “Ik teken op iPad en modelleer mijn decors in 3D,” legt hij uit. “Details zijn essentieel. Hoe overtuigender ze zijn, hoe makkelijker lezers zich onderdompelen. Ik gebruik de camera als een volwaardig personage: altijd op ooghoogte, in het hart van de actie. Zo blijft elk personage gelijkwaardig — geen helden, geen figuranten.”
Ook ritme is cruciaal. “Zoals in muziek moet een strip vloeien. Te drukke of te trage kaders breken de harmonie. Een verhaal is een dans met de lezer: om gevolgd te worden, moet je toegankelijk zijn.”
Lafebre observeert graag. “Ik hou van mensen kijken. In cafés, op stations, overal. Biologen bestuderen de natuur; tekenaars bestuderen mensen. De manier waarop iemand loopt of zijn jas dichtdoet zegt vaak meer dan duizend woorden. Mijn werk komt daaruit voort.”
Eva’s eenvoud — geometrisch, bijna synthetisch — staat in contrast met haar emotionele complexiteit. “Zij is de melodie; de andere personages zijn het orkest dat haar begeleidt. Elk van hen heeft een eigen visuele identiteit. Zo wordt het verhaal een partituur.”
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
Lafebre houdt van stripcodes en clichés — en speelt ermee. “Ik gebruik kleine sterren, smileys, onomatopeeën. Alleen in strips kun je dat doen! In film voeg je muziek toe, in animatie beweging. In strips werken we met lijnen en ritme. Sommigen vinden dat niet realistisch, maar dat is juist de magie van het medium. Waarom jezelf die rijkdom ontzeggen?”
“Ik ben een verdwaalde engel is een open reeks,” besluit Lafebre. “Ik wil Eva nog terugzien, maar ik weet niet wanneer. Er borrelen ideeën, maar ik werk ook aan andere boeken, illustratieprojecten en een film. Ik neem mijn tijd. Eva leeft in mijn hoofd — ze komt wel terug als ze er klaar voor is.”
©dargaud-lafebre-je-suis-un-ange-perdu-2025
info:casemate octobre 2025