Ontdek de achtergrond van de strip Storyville: De SChool van het genot, uitgegeven door Lauwert, in een interview met scenariste Lauriane Chapeau.

Hoe kwam je op het idee voor Storyville? Is er een historisch uitgangspunt?

Storyville is gebaseerd op een reeks korte verhalen die ik voor mijn plezier had geschreven. Deze verhalen speelden zich af in de Verenigde Staten en draaiden rond vrouwelijke personages in archetypische situaties. Onder hen waren Boobies, de New Yorkse gangster, en Santa, de maagd uit het bordeel van New Orleans. Wat is een betere setting dan New Orleans voor een uitzinnig, brutaal en vrolijk bordeel?

Ik had gehoord van de Storyville-buurten, die in verschillende grote Amerikaanse steden bestonden en gewijd waren aan prostitutie. Die van New Orleans had zelfs een toeristische gids, het Blue Book, die je op het internet kunt vinden.

Storyville behandelt het recht van vrouwen op genot, maar de strip vervalt nooit in vulgariteit, obsceniteit of voyeurisme. Welke scenariotechnieken heb je gebruikt om dit te vermijden?

Er is niets vulgair aan het recht van vrouwen op genot, toch? Hier gaat het niet over een oude wellusteling die jonge vrouwen wil laten genieten, maar over een jonge vrouw die heteroseksuele relaties in vraag stelt. Haar zoektocht naar betekenis is heel onschuldig. Ze masturbeert en heeft een rijk auto-erotisch leven. In dit kader worden haar fantasieën gevoed door wat ze zich voorstelt over het bordeel.

Haar ontmoeting met de prostituees gebeurt door observatie, maar vooral door gesprekken. Santa wil koste wat kost begrijpen waarom het bordeel bestaat en wat de rol is van de prostituees in deze genotsfabriek, waar ze slechts een middel tot een doel zijn. Deze gesprekken kunnen niet obsceen of pornografisch zijn, omdat ze iets heel eenvoudigs en voor iedereen toegankelijks onderzoeken: hoe geef je plezier en verlangen een plaats? Dit is een heel natuurlijk onderwerp, dat de personages onderling bespreken zoals vriendinnen dat zouden doen op een borrel... Alleen speelt dit zich af in een fictief bordeel in een fictieve fabel.

Hoe heb je het scenario opgebouwd? Werk je met losse notities die je later samenvoegt, doe je vooraf onderzoek, of bouw je en zoek je tegelijkertijd?

Ik had al een opzet, omdat ik het als een kort verhaal van vijf pagina’s had geschreven. Omdat het mijn eerste stripverhaal was, heb ik het scenario niet meteen in de huidige vorm gegoten. Toen ik Loïc ontmoette, besloot ik het professioneler aan te pakken en herschreef ik het in een paginagewijs en vakjesgewijs scenario. Hierin noteerde ik telkens de acties van de personages, de dialogen en de perspectieven.

Ik heb de subplots gaandeweg verfijnd, terwijl ik de rode draad behield: een jong meisje dat zichzelf ontdekt terwijl ze fantaseert over het iconische bordeel Make love to me baby. De harde confrontatie met die wereld moest haar blik veranderen en de machtsverhoudingen doen kantelen. Loïc heeft vooral het meeste onderzoek gedaan naar de decors en de historische context. Tijdens het storyboardproces moest hij mijn dialogen inkorten, want ik praat nogal graag. We hebben samen veel over het scenario en de ontwikkeling van het verhaal gesproken.

Wanneer wist je dat Loïc Verdier de tekenaar zou worden? Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

We werden aan elkaar voorgesteld door een gemeenschappelijke kennis, Loïc Froissart, die een atelier deelde met Loïc Verdier. Ik had aan Froissart verteld dat ik een stripscenario had dat al jaren in mijn lade lag. Hij stelde voor het voor te leggen aan tekenaars in zijn atelier. Loïc Verdier nam contact met me op, we ontmoetten elkaar, en hij was op zoek naar een nieuw project na zijn intensieve werk aan La Farce des hommes-foudres. Zijn tekenstijl sprak me direct aan, net als zijn enthousiasme. Onze universums matchten meteen! We wilden allebei een levendige wereld met vrouwen die buiten de lijntjes kleuren en rijke dialogen. Het ging vanzelf, met een zekere vanzelfsprekende vreugde.

Had het feit dat de tekenaar een man is invloed op de manier waarop het verhaal wordt gebracht? Wie kan immers beter over vrouwelijk genot spreken dan een vrouw? Toch slaagt Loïc Verdier erin de personages geloofwaardig neer te zetten.

Loïc hield van het verhaal en heeft het prachtig in beeld gebracht. Hij wist de lichtheid van het verhaal, de energie van Santa en de schoonheid van vrouwen met diverse lichamen vast te leggen, zowel in de tekeningen als in de kleuren (samen met een colorist). Als ik met een vrouw had samengewerkt, was het werk misschien anders geweest. Misschien had ze me op andere gedachten gebracht over bepaalde onderwerpen, dat weet ik niet.

Storyville gaat verder dan het recht op genot voor vrouwen. Het is ook een pleidooi voor een wereld zonder racisme en voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Tegelijkertijd komen thema’s als SOA’s, corruptie, solidariteit, sociale druk en de menselijkheid van prostituees aan bod. Ondanks deze zware onderwerpen blijft Storyville licht en speels, met verweven intriges en een sprankelende toon. Hoe heb je dit evenwicht gevonden?

Er zitten inderdaad veel vragen in deze vraag… Ik denk dat je alles met een glimlach kunt benaderen. Lichtheid, humor en een directe aanpak maken thema’s toegankelijk en bespreekbaar. Ik ben een gulzige lezer en hou van een goed plot als drager van een boodschap. De inhoud moet aansluiten bij de vorm en de lezer moet zich hechten aan de personages en het verhaal. Ik haat het en hou er tegelijkertijd van als ik een boek sluit waarbij ik gehecht ben geraakt aan de personages en de plot.

Hoe lang heb je aan Storyville gewerkt?

Ik begon eraan negen jaar geleden, nog voor de #MeToo-beweging en de bredere feministische bewustwording op sociale media. Ik heb het daarna herwerkt en vier jaar geleden de definitieve versie afgeleverd. Vervolgens had Loïc tijd nodig voor onderzoek, daarna volgde de zoektocht naar een uitgever, en uiteindelijk het teken- en kleurwerk. Zo belandde Storyville uiteindelijk in de boekhandels!

Heb je een anekdote over dit boek?

Oorspronkelijk zou Santa tien broers hebben, die allemaal tegelijk zouden sterven. Een eerste tekenaar die het scenario bekeek, stelde voor om het bij vijf te houden, omdat het anders te veel werk was om te illustreren. Daarna vroeg Loïc me om er slechts twee over te houden, zodat het in de pagina’s zou passen. :)

Waar werk je nu aan? Heb je nieuwe stripprojecten?

Mijn volgende strip, Petite Grande, is verschenen in 2024 bij bij Glénat. Het is een autobiografisch verhaal over de impact van een jeugdtrauma op familie, werk en moederschap. Daarnaast werk ik met Jeanne Alcala aan een project over een chaotisch schooljaar gezien door de ogen van leerkrachten. We zoeken nog een uitgever. En wie weet… misschien schrijf ik nog eens een scenario waarin sommige personages uit Storyville terugkeren

interview la mouette hurlante